Er wordt door fietsers en fietsersorganisaties veel, en terecht, geklaagd over het gebrek aan fietsvervoermogelijkheden in de NS-treinen. De NS zou dat beter moeten kunnen doen. Dat er concurrentie is met andere treinreizigers is duidelijk. Dat de NS sowieso met capaciteitsproblemen kampt is regelmatig nieuws. Toch, zeker als je kijkt naar de regionale treinen van Arriva en de fietsfaciliteiten in Duitse en Oostenrijkse treinen, kan de NS het beter doen. Vooral in de fysieke inrichting van de plekken voor fietsen.
Tegelijkertijd heb ik altijd wel begrip gehad voor de problemen van de NS. Wij hebben tenslotte een zeer dicht, druk en onderling verbonden spoornet. Met meestal korte stoptijden op de stations. Dan betekenen een paar onhandige fietsers (en die zijn er veel) snel een eerste begin van vertragingen.
De problemen nemen ook toe door ontwikkelingen in de fietsmarkt. E-bikes, soms zwaar beladen, en bereden door senioren die niet altijd in staat zijn om het totale gewicht in de trein te tillen. Onervaren fietsers die enorme onhandige bepakkingen op hun fiets laden die alleen met veel moeite van de fiets gehaald kunnen worden. Enorme fatbikes. Zelfs in vouwvorm, want vouwfietsen mogen gratis mee.
Vouwfietsers, daar kan ik me behoorlijk aan ergeren. Want ze denken dat ze recht hebben op een fietsplaats. Terwijl er toch heel duidelijk staat dat fietsen (waarvoor dus betaald moeten worden) prioriteit hebben. Een vouwfiets is gewone bagage en mag dus, net als een koffer, op andere plaatsen gezet worden. De NS is daar heel duidelijk over: “Tijdens de reis en bij het in- en uitstappen moet de vouwfiets volledig ingevouwen zijn. Stal een vouwfiets niet op een fietsplek, maar waar mogelijk op een bagageplek.”
Nu heeft de NS sinds juli 2024 de regels aangescherpt. Ingevouwen vouwfietsen moeten een maximale grootte hebben. Is de vouwfiets groter dan moet er een kaartje voor gekocht worden en dat mag, net als voor ‘gewone’ fietsen, alleen tijdens de daluren.
Nu komt het aan op door de conducteur handhaven van die regels. En dat gebeurt lang niet altijd. Dat kan ik me wel weer voorstellen, want zo leuk zijn reizigers niet meer als ze aangesproken worden op het gedrag.
Er zijn ook situaties waarin daar zelf blij mee ben. Als ik daardoor ook nog mee kan. En ik vond het ook prettig dat in de vakantiemaanden veel conducteurs de regels heel soepel toepasten.
Kortom, de moraal van dit verhaal. De NS kan het beter doen, maar het egocentrische en vaak hufterige gedrag van reizigers is vooral mijn steen des aanstoots.
